گمار شاخه‌ای است از طایفهٔ بزرگ بابادی باب بختیاری میباشد، که خود از چهار تیره تشکیل شده است که عبارتند از :

• تودوی
• کپری
• هزار میشی
• عداپا

این طایفه دارای جمعیتی تقریباً بالغ بر ۵۳۰۰ نفر می‌باشد که نود درصد از آنها در شهرستان‌ها و مابقی در منطقه شلا قسمتی از شیمبار زندگی می‌کنند. افراد باقیمانده در شـَـلا، از طریق دامداری و کشاورزی زندگی خود را تامین می‌کنند. عمده کشاورزی آنان گندم، جو و برنج می‌باشد و زمین حاصلخیز و پربرکت دارند.

ایل بختیاری به دو شاخه بزرگ هفت لنگ وچهار لنگ تقسیم می‌شود . هرچند که این دو شاخه ایل بختیاری از نظر فرهنگی تفاوت چندان زیادی ندارند . اما جدایی محل سکونت ومسیر کوچ باعث ایجاد تفاوت نه چندان زیادی در گویش ولهجه این دو شده‌است .

هفت لنگ‌ها بیشتر در چهار محال بختیاری وشمال خوزستان زندگی می‌کنند . که جمعیت انها نسبت به چهار لنگها که در لرستان ، شمال خوزستان وجنوب غرب اصفهان هستند بیشتر است .
چهارلنگ ها ییلاق درجنوب غرب اصفهان ( شهرستانهای فریدن ، فریدون شهر و چادگان ) ویا نواحی شرقی لرستان ( الیگودرز ) سپری می‌کنند . با شروع دوره سرما در این منطقه به شمال خوزستان برای سپری کردن زمستان کوچ می‌کنند ، البته امروزه بیشترعشایربختیاری درمناطق بختیاری نشین ساکن شده اند.

شاخه         :      زبان‌های ایرانی غربی         

شمال غربی  :      باستان: مادی میانه: زبان پارتی (پهلوی اشکانی) 

                       نو: آذری · گیلکی · مازندرانی · تالشی · کردی کرمانجی · کردی سورانی · زاز-

                            گورانی · سمنانی · زبان‌های ایران مرکزی · بلوچی^† · سیوندی       

جنوب غربی    :        باستان: پارسی باستان میانه: پارسی میانه (پهلوی)  

                             نو: فارسی · لری · بختیاری · بشاکردی · کمزاری · تاتی اران

  شاخه          :         زبان‌های ایرانی شرقی

  شمال شرقی:          باستان: اوستایی^† میانه: سغدی · خوارزمی · بلخی · سکایی غربی · آلانی · سرمتی

جنوب شرقی    :          نو: پراچی · اورمُری

                                میانه: ختنی · تخاری

      با این ترتیب می بینیم که در قلمرو گویش جای پای هیچ اختلاط و امتزاجی دیده نمیشود وآنهم به سبب کوهستانی بودن منطقه وراه نیافتن مهاجمین بیگانه در آن است .

مضارع اخباری:

شناسه + بن مضارع + -e

مثلاً خَردَن (xardan) به معنی خوردن بن مضارعش «خور» (xor) است:

می‌خورم: اِخورُم (exorom)

می‌خوری: اِخوری (exori)

می‌خورد: اِخوره (exore)

می‌خوریم: اِخوریم (exorim)

می‌خورید: اِخورین (exorin)

می‌خورند: اِخور ِن (exoren)

مضارع التزامی: دستور ساختش مثل فارسی است

ماضی مطلق: دستور ساختش مثل فارسی است (شناسه + بن ماضی)

ماضی استمراری: شناسه + بن ماضی + -e

مثل: اِخَردُم (exardom) می‌خوردم

ماضی نقلی: e- + ماضی مطلق

خورده‌ام: خَردُمِه (xardome)

خورده‌ای: خَردیه (xardiye)

خورده است: خَردِه (xarde)

خورده‌ایم: خَردیمِه (xardime)

خورده‌اید: خَردینِه (xardine)

خورده‌اند: خَردِنِه (xardene)

ماضی بعید: مثل فارسی است فقط به جای «بود» از «بید» استفاده می‌شود. مثلاً :

خورده بودند = خَردِه بیدِن (xarde biden)

آینده: برای بیان زمان آینده معمولاً همان مضارع اخباری به کار می‌رود

نفی مضارع اخباری:

نمی‌خورم: نیخورُم (nixorom)

نمی‌گویم: نیگُم (nigom)

ضمایر شخصی منفصل:

مو (mo) ... من

تو (to) ... تو

هو (Ho) ... او/آن

ایما (imA) ... ما

ایسا (isA) ... شما

هونو/اونو (ono/hono) ... آنها

-

ضمایر ملکی متصل:

اُم (om-) تَوَرُم (tavarom) تبرم (تبر من)

اِت (et-) تَوَر ِت (tavaret) تبرت

اِس (es-) تَوَر ِس (tavares) تبرش

اِمون (emun-) تَوَر ِمون (tavaremun) تبرمان

اِتون (etun-) تَوَر ِتون (tavaretun) تبرتان

اِسون (esun-) تَوَر ِ سون (tavaresun) تبرشان

اسامی مختوم به مصوت هنگام گرفتن ضمیر ملکی متصل تنها m یا t یا s یا mun یا tun و یا sun می‌گیرد. مثل :

دام (dAm) مادرم

داسون (dasun) مادرشان

ضمایر اشاره:

یو (yo)هه (he) این

هو (ho) آن

یونو (yono) اینها

هونو (hono) آنها

در لری بختیاری حروفی وجود دارد که در فارسی رایج تلفظ نمی‌شوند. شاید آن‌ها بازماندگان پهلوی باشند.

ذال معجم: حرف «د» وقتی که پس از  a ،A ،o ،i ،e ،y  بیاید به گونه‌ای دیگر تلفظ می‌شود («A» را «آ» فرض کنید و «a» را «فتحه») تلفظ به این طورت است که قسمت زیرین نوک زبان با دندانهای پیش فک زیرین مماس شده اما با دندانهای پیش فک بالا تماس بسیار نامحسوس است. اما «د» پس از صامت‌ها به همان صورت معمول تلفظ می‌شود .

هاء میان تهی: گونه‌ای «هـ» است که با تلفظی نرمتر از «هـ» تلفظ می‌شود. مانند پهل (pohl) به معنی پُل

واو غنه: کلمهٔ «نو» در فارسی رایج تقریباً با واو غنه تلفظ می‌شود. در گویش لری بختیاری برخی کلمات با این واو تلفظ می‌شوند. مثل nّon (یعنی نان)

گویش بختیاری به چهار نوع گویش تقسیم نمود :

اول : منطقهٔ شرقی که قسمتی از دنبالهٔ رودخانهٔ کارون (شهرهای شمالی وشمال شرقی خوزستان) را شامل می‌شود و همسایهٔ کهگیلویه و بویر احمد نیز است و طبعاً از گویش بویر احمدی تأثیر پذیری داشته است. مثلاً تمام بختیاری‌ها به «شما» می‌گویند «ایسا» (isa) اما در آن منطقه بر اساس گویش بویر احمد می‌گویند «ایشا» (ishA)

دوم : منطقهٔ جنوبی که بیشتر طایفهٔ مکوندی را در بر می‌گیرد و از رود زرد تا رامهرمز و هفتکل است و تحت تأثیر گویش طایفهٔ بهمئی قرار گرفته است .

سوم : منطقه چهار لنگ که از فریدن و فریدونشهر تا دورود را شامل می‌شود. اگرچه در این منطقه تأثیر پذیری صورت نگرفته است، اما در بعضی واژه‌ها فطرتاً و از دیرباز این تفاوت وجود داشته است. مثلاً به عمو می‌گویند تتا در حالی که در مناطق دیگر به عمو می‌گویند تاته .

چهارم : بختیاری میانی که شامل کلیهٔ هفت لنگ (که از الیگودرز شروع و تا مناطق جنوبی ادامه دارد) و قسمتی از چهار لنگ کیان ارثی است. گویش حالت اصلی خودش را داشته و روان و یک‌دست است و اختلاط با واژه‌های بیگانه کمتر در آن صورت گرفته است .